>Ben, blogum , siz ve sildiğim tüm yazılarım.

>

  “Herkes saçmalayabilir “ diye avunuyorum bazen. “ Herkes saçmalayabilir, herkes bloguna bazen kendi benliğinden uzak, kimsenin beğenmeyeceği bir şeyler yazabilir sonuçta.”

  Sildiğim yazılarıma üzülüyorum, hiçbir  suçları yok aslında. Bazıları hala duruyor bilgisayarımda , bazıları ise artık yoklar.Bir enerji bile değiller, hani hiç birşey yok olmazdı ya, o yazılar bir daha geri dönmemek üzere yok oldular.

Yazmak için ilham gelmesini beklemek istemiyorum, ben de herkes gibi dilediğimce saçmalayayım, içimi dökeyim istiyorum.Ama olmuyor, hep bir karmaşa bulutu içinde dolanıyorum. Kah toplumsal meselelerden bahsediyor, kah okulda yaptıklarımı anlatıyorum.

Ve inanın, hangisini yazmam benim için daha doğrudur, bu bloga hangisi yakışır bilemiyorum.Çünkü Hayallerin Peşinde Koşan Bir Kız ‘dan beklenen şey, okulda ona yüz vermeyen çocuğu anlatmak ağlayıp zırlamak olmamalı.Olmasını da istemem.Yaşıma göre daha evrensel bir şeyler yazıyorum, çünkü bu beni mutlu ediyor.Peki, ben hiç mi istemiyorum  kendimden daha çok bahsetmeyi? Bahsettiğimde bloga yakışmayacak diye üzülmemeyi, ve hatta bu yüzden yazıları silm ekten vazgeçmeyi…

    Çocukça yazmak, çocukça konuşmak, çocukça hareketler… Yıllardır bir o kadar kendim olamıyorum, bir o kadar da kendimim.Önceden de bahsetmiştim gerçi, boyum arkadaşlarımdan hep beş santim falan daha uzundu.Bu yüzden istediğim kişiye aşık olamıyordum, parkta çocuklar gibi zıplayamıyordum, yaptığımda “ bu kocaman kız ne yapıyor burada” bakışlarını üzerimde hissetmekten çok çekiniyordum.

   İşte bu yüzdendir ki, yaşıma göre olgun olmak zorunda kaldım.Yaşayamadığım çocukluğumu hayal ederken buldum kendimi.Hayallerimde hep biraz daha çocuktum, biraz daha masumdum.Kitaplardaki karakterlere aşık oldum, çizdiğim resimlerde, parkta oynadım.

   Şimdi ise her şey bir nebze daha normal sanki.Yaşıtlarım kendilerini buluyorlar, önceden benden kısa olan çocuklar şimdi bana yukarıdan bakıyorlar.Artık parkta oynamam gerekmiyor ve  bu olgunluğum beğeniyle karşılanıyor.Özellikle de internette.Beni görmeyen, tanımayan siz, sadece yazdıklarımla değerlendiriyorsunuz beni.Bu muhteşem bir şey.Hayatımdaki düzelmenin yanına bir de sanaldan “ düşünce arkadaşlarım” ekleniyor.Çevremde olanları hiçe sayabileceğim ama burada vazgeçemeyeceğim o kadar çok insan var ki.

   Yazdıklarıyla belli eder insan kendini.Ben de  kimseye ifade edemediklerimi sizinle paylaşıyorum.Bir bakıma kendimi deniyor, geliştiriyorum.

  Küçükken bir yazar, bir ressam olma hayalim, şimdi bana o kadar da uzak görünmüyor.Sadece yılların vereceği tecrübeye ihtiyacım kaldı.Bunun dışında, yorumlarınız, yaptığınız eleştiriler ve dostluğunuz beni çok mutlu ediyor.Hiç kimse takip etmiyor görünse ama sadece bana yorum yazanlarım olsa bu blogda, bana yeter.Ben de sizin yazılarınızı okurken bir insan daha tanımanın verdiği mutlulukla döktürüyorum yorumları.Yeni hayatlar keşfetmek, yeni  yaşamlar görmek… kısacası yeni bir şeyler öğrenmek, burada beni mutlu eden şey.Bırakın paylaşımı falan, dostluğu, sıcak havası yeter buranın.

  Çevremde, herkesle iyi anlaşan kişi olarak tanınırım.Kimin ne yaptığına bakarak değil, benimle nasıl bir ilişkisi olduğuna bakarak konuşurum.Eğer muhabbet etmek istemediğim biriyse zaten yanında durmam, kimseyi de sözlerimle rencide etmek istemem.Şu ana  kadar içinizden herhangi birini kırmışsam çok özür diliyorum.Bir anlık boşluğuma denk gelmiştir kusura bakmayın efendim.

  Tanıdıklarımı da blog yazmaya yöneltiyor, kendilerini ifade etmelerine olanak tanımalarını istiyorum.Çünkü insanın kendisine anlatamadığı bazı gerçekleri yazarken, süzgece takılmadan aktarabildiklerini fark ettim.Bu çok rahatlatıcı bir şey.Gerçi bunu benim kadar siz de biliyorsunuz.

Siz de çevrenizdekileri yönlendirin, çeşit çeşit bilgiyle dolsun blog alemi.

Sınırlamaya gerek yok düşünceleri.Sonuçta internetin bu özgür ortamı insanları çeken.

Haksız mıyım ?  

🙂