>Japon Kuzen ve Bayram Mesajı.

>

Selam size blog alemi.

Yeni bir gün , yeni haberler , yeni  mutluluklarla yine karşınızdayım.

Evet şimdi başlıklara bir göz atalım,

1.Bugün bayram Erken kalk Hazal

İçeride bir gürültü, bir curcuna sormayın. Bayramın ilk günü herkes uyanmış , kahvaltı yapılmış, sohbet ediliyor.Mahallenin çocukları kapıya dadanmaya başladılar bile.

   Arada bana Japonya’da şuan nasıl bir hava olduğunu soruyorlar, ben de engin Coğrafya bilgimle onlara ekvatorun ne olduğunu, neden aynı mevsimi yaşadığımızı falan anlatmaya çalışıyorum.Neden mi soruyorlar? E kuzenim orada oturuyor, onu çok özlemişler de ondan.

 Akra  diyelim ona biz. Yarı Japon yarı Türk.Kardeşimle yaşıtlar, hatta ikiz gibiler diyebiliriz.Bir ay arayla doğan iki kuzen nasıl bağlı olmaz? Onların kalplerine okyanuslar işlemiyor.

  Akra ve annesi Türkiye’deyken Kardeşim Arda  ( adları da çok uyumludur) birbirlerine çok bağlılardı.Genelde arada kalan ve arkalarını toplayan kişi ben oluyordum ve beni deli ediyorlardı.O zamanlar dokuz yaşındaydım.Evin içinde koşturuyorlar, tokalarımı alıp “ekşınmen”lerini  dolap kulplarına bağlıyorlar, Yurtdışından getirdiğimiz küçük içki şişelerini alıp telizyonun üstüne boşaltıyorlar, tiyatroya gidiyoruz sahnenin önünde milleti rahatsız ediyorlar, ve hep peşlerinde ben ! Ah tanrım yine ben bakmalıyım.Yok yani durdurmanın yolu.Arda ise aslında çok hareketli bir çocuk değildir, sakin, iyi huylu, ve biraz da annesine düşkün bir çocuktu mesela.Şimdi boyu beni geçiyor gerçi, kızar ondan çok bahsedersem.Ama Akra ile bir araya geldiler mi tamam., aralarında öyle bir bağ vardı ki, o Japonya’ya gittiğinde çok kötü ağlamıştı.

Küçük bir hatıra da var mesela,

Yine dedemlerdeydik ( buradaydık ) Akra gideli bir iki sene olmuştu.Minik terliklerini dedesinin evinde bırakmış, kendisi bambaşka alemlerdeydi şimdi.Burada bir Japon gibi görülüyor, Japonlar arasında ise Türk’e benziyordu.Arda ise dedesinin evinde geldiğinde Akra’nın olduğunu bilmeden onun terliklerini giymiş, kapının önüne geldiğinde fırlatıp atmıştı.

“Arda o Akranın terlikleri biliyorsun değil mi ? “ dedim.Duruldu.Suratından bir gölge geçti, yere eğilip terlikleri aldı ve okşayıp yavaşça kapının önüne koydu.İşte bunu gördükten sonra aslında  arkadaşlıklarının ne kadar güçlü olduğunu anladım.

     Sadece Arda tarafından değil, Akra da aynen böyleydi, telefonla dedemi aradığında  , kötü bir Türkçeyle  “Ardayı bir alabilermiyim mi? “  eğer Arda oradaysa hemen telefonu ona veriyorduk.Pek konuşabildikleri söylenemezdi.

  İki sene önce , bir haber geldi, Akra ve teyzem Türkiye’ye gelmişti ! Arda bunu duyduğu anda telaşlandı, ona ne hediye versem, ne yapsam diye.Evimizin yakınındaki bir parkta buluştuk.İki çocuk da çok değişmişti.Akra Arda’dan biraz daha kısaydı, kocaman boncuk gözleriyle Arda’ya bakıyordu.Bir anda sarılıverdiler.Yaklaşık beş senedir birbirlerini gömüyor, aynı dili bile konuşamıyorlardı, İngilizce zaten hak getire.Bu kardeşliğin diliydi.Önden önden yürüdüler,ve nasıl oldu anlamadım ama çok şey paylaştılar birbirleriyle.

2. Yeni bir blogda yazarlığa başladım.

Evet asıl bahsetmek istediğim buydu aslında ama pat diye de söylemeyeyim dedim.Lafı dolandırıp durdum.Yine aynısını yapıyorum sanırım.

  Leander  beni  bir hikaye blogunda yazarlık yapmam için davet etti.Ben de kabul ettim elbette çünkü zaten takip ettiğim ve yazar kadrosunu bildiğim bir blogdu.

http://herkesinbirhikayesi.blogspot.com/   

Artık bu blogda da yazılarım olacak yani  duyurulur ey blog halkı.

Umarım yüzünü kara çıkarmam Leander’ ın  ve doğru düzgün bir şeyler  yazabilirim.

Hepinize iyi bayramlar diliyorum.

 -Hazal-